देउळाच्या कळशीं नांदे एक ऋषी । तया घातली पुशी योगेश्वरीं ॥ १ ॥

दिवसा चांदिणें रात्रीं पडे उष्ण । कैसेंनी कठिण तत्त्व जालें ॥ २ ॥

ऋषी म्हणे चापेकळिकाळ पैं कांपे । प्रकाश पिसे मनाच्या धारसे एक होय ॥ ३ ॥

एकट एकलें वायांचि पै गुंफलें । मुक्त पैं विठ्ठलें सहज असे ॥ ४ ॥

वैकुंठ अविट असोनि प्रकट । वायांचि आडवाट मुक्ताई म्हणे ॥ ५ ॥