वारंवार किती करुं करकर । माझा तंव आधार खुंटलासे ॥१॥

न बोलावें आतां हेंचि शहाणपण । होउनी पाषाण पडो द्वारीं ॥२॥

केव्हां तरी आम्हां होईल आठव । हाचि एक भाव धरुं आतां ॥३॥

चोखा म्हणे मग येशील गिवसित । तोंवरी हें चित्त दृढ करुं ॥४॥