चतुःश्लोकी भागवत

मराठी बहुजनसमाजांत श्रद्धा, भक्ति, प्रेम, समता आणि विश्वबंधुत्वाचें अतूट नाते निर्माण करणारे सत्पुरूष म्हणजे पैठणचे महाभागवत श्रीएकनाथमहाराज हेच होत.


वैकुंठमहिमा

तें वैकुंठ जाण साचार । सर्व लोकां वरिष्ठवर । त्याहून परतें नाही पर । यालागीं परात्पर ह्नणती त्यातें ॥६०॥

जेथें परमात्मा नांदे स्वयंज्योती । त्या वैकुंठाची वैभवस्थिती । वर्णितां खुंटली परेची गती । यालागी ह्नणती वैकुंठ लोक ॥६१॥

ज्या लोकाचिये ठायी । क्लेशमात्र प्राणियांसी नाहीं । मोहाची वार्ता कांहीं । कोणी स्वप्नीही नदेखती ॥६२॥

नित्य देखतां हरीचे पाय । क्षुधातृषा जिरोनी जाय । तेथें मोहक्लेश कैचा राहे । आनंदे नांदताहे वैकुंठलोक ॥६३॥

ज्या वैकुंठाचें नांव घेतां । काळ पळे मागुता । तेथें कैची भयाची वार्ता । जननिर्भयता नांदे पैं ॥६४॥

ज्या लीकाचिये ठायीं । मरणाचें नांव नाहीं । जरा प्रगटे निजदेहीं । हे जन कोणी जाणेचिना ॥६५॥

ज्या लोकाचें स्तवन । सदाशिव करी आपण । इंद्रादिदेवगण । वैकुंठाचे गुण स्वयें वदती ॥६६॥

मृत्युलोकीचें मुनिगण । पावावया वैकुंठभुवन । अद्यापि करिती अनुष्ठान । भगवद्भजन निजनिष्ठा ॥६७॥

तोचि वैकुंठलोक । पांचश्लोकी श्रीशुक । वर्णितसे आत्यंतिक । ऐके त्यक्तोदक परीक्षिती ॥६८॥